Inzicht

Wat wandelen met je doet, wat het voor jou betekent? In de voorbereidingen, maar ook al eerder, ben ik gaan inlezen in wat het betekent om te wandelen/hiken, met name LAW het uren en dagenlang onderweg zijn naar. 2 Beelden staan me dan bij: De positief emotionele betekenis voor de wandelaar, nog extra vergroot als het camino/pelgrims ervaringen zijn, spirituele belevenissen. Ten tweede geeft het een beeld van een altijd wonderschone natuur, waar je moet zijn.

Bij het lezen van “Het Zoutpad” is het voor het eerst dat ik geraakt word door een uitgangssituatie die heel dicht bij ons bestaan als mens ligt (de ups-and-downs), de wandeling meer een noodzakelijk (financieel) alternatief is en de mogelijke positieve (medisch/psychische) effecten een tweede plan hebben. (Ter zijde. Voor mij was/is het een verhaal, ongeacht of de ‘waarheid’ volledig verhaald is.)

Dan deze zomer de recensies over film “The North”, die ik zeker ga zien, waarin het aspect natuur prominent aanwezig is en invoelbaar gemaakt, een natuur in haar natuurlijke presentatie, gelijk ik dat ook al beproefde in Het Zoutpad. In de film, als bijrol, de psychische en fysieke ervaringen van de 2 mannen die de tocht ondernemen. Saillant detail, de meegereisde filmploeg onderging dezelfde ontberingen, dus wie script wie 😉. Ook hier is de vraag fictie of non-fictie irrelevant en ondergeschikt aan wat de film wil overdragen.

The North

The Salt Path

In beide zie ik de rauwe realiteit van de natuur, de mens en de onderlinge verhoudingen. En dat zijn ook mijn ervaringen met het onderweg zijn. Treffend zegt de regisseur van de film in een interview dat wandelen je géén nieuwe inzichten geeft, maar eerder de kennis die je al hebt ruimte krijgen om in andere context bekeken te worden. Daar wil ik aan toevoegen zich zelfs opdringt om bekeken/beoordeeld te willen worden.

De natuur, en daarmee bedoel ik letterlijk alles behalve de mens, kende ik van origine vnl. als mooi met extreme excessen, maar dat laatste vooral uit vnl. mediakanalen. Toen ik dagelijks op pad ging en enkel waakzaam was voor extremiteiten (Code Rood), ervaarde ik dat de natuur niet alleen maar mooi is, nog buiten het weer zelf. De natuur is meedogenloos en leerde ik in praktijk de les van “verandering is constant” en dat je meebeweegt met veranderingen, even buigzaam als het riet en koren in de storm, even strijdend als de oeroude eiken die nog steeds fier hun tooi dragen. De natuur ervaar ik ook als respectvol (in de menselijke betekenis), wellicht moet ik het orde noemen met als randvoorwaarde de omstandigheden, want het gaat altijd om overleven. Hierin blijkbaar heeft ieder soort een rol die min-of-meer een geaccepteerd feit is, dus niet enkele ‘eten of gegeten worden’, maar dat je dient als overlevingsbron voor een ander – symbiose? Het zijn ‘de omstandigheden’ die veranderingen veroorzaken of versnellen bijvoorbeeld de stikstof-suppletie op veel plaatsen door de mens. Ter zijde: Het is hierom dat ik de mens voor dit verhaal niet inclusief als natuur zie, vanwege met name het niet-respectvol omgaan met haar omgeving – maar… had het anders kunnen zijn?

Jacques Cousteau

Ik ben opgegroeid met de documentaires van Jacques Cousteau en David Attenborough, zonder meer prachtige natuurdocumentaires, met een vleugje van de rauwe natuur, maar bovenal een sterk geromantiseerd plaatje van diezelfde natuur, die we vooral niet verloren willen laten gaan. En in dat laatste wringt het met de rauwe werkelijkheid: het verandert! De dinosaurus en dodo hebben het niet gered, en voor de dino zeker was de mens als mogelijke veroorzaker in die tijd nog niet ter plaatse.

David Attenborough

Vlak voor mijn wandeling was het iemand die het hardop aan mij vroeg: “Ben je niet op de vlucht?” Meerdere zullen hier tussen de regels op gezinspeeld hebben, waar ikzelf ook wel die gedachte had of ik niet iets wilde ontlopen. Waarom en wat? Er is nog zoveel anders te doen, goede dingen, genieten van elke dag zonder de noodzaak van een agenda ingevuld door een ander. Mijn antwoord was steevast dat ik daar geen reden voor kan bedenken en dat mijn keuze tot wandelen, volgens mij, gaat om een zinvolle dagbesteding. Niet 1 of 2x per week een activiteit maar zo goed als 7 dagen per week onderweg, naar buiten voor de dag.

Nu raakt die eerdere vraag bij mij een gevoelig punt.

Nu moet ik een klein stukje terug in de tijd, om precies de afgelopen 50 jaar dat ik een ‘professionele’ carrière begon 😅 Dat ik in ‘de computers’ ben begonnen en dat nimmer meer heb verlaten, op een kleine oneffenheid na, is wat men voetstoots aanneemt als zijnde een goede keuze. Niemand die mij in al die 50jaar heeft gevraag: “Ben je niet op de vlucht voor iets?” En waarom zouden mensen dat vragen, ik voldoe aan alle maatschappelijke normen, van werk, huisje+boompje+beestje, gezin, auto en vakantie.

Wandelen verandert mij en de vraag rijst of ik dan meebeweeg of er tegenin ga, niet toe wil geven of het ‘beter denk te weten’? Vorig jaar gaf het een euforisch gevoel om onderweg te zijn, helemaal toen ik ook mijn huis en raad had weggedaan. Geen ballast, geen zorg om wat je achter laat. Op de dag zelf, bij het onderweg zijn, is er enkel gelegenheid om je aanwezigheid in de omgeving te manifesteren. Er komen geen verlichte gedachten, er komt geen spiritueel beeld, het is simpel de ene voet voor de andere. Als het dan slecht weer wordt of al is, als je benen niet helemaal lekker voelen, dan nog meer is het die enkele volgende stap die je maakt, er zijn geen gedachten als het pad voor je. De omgeving in ogenschouw nemen is even natuurlijk als de beweging zelf, beide bevredigen ieder moment van buiten zijn. Af en toe kijk ik achterom en dan direct geeft dit het ongemakkelijke gevoel van iets achter me te laten, zonder dat ik dit ‘iets’ kan omschrijven, zonder dat ik dit ‘iets’ eerder gezocht had, zonder dat ik dit ‘iets’ heb bezeten. Is dit dè verandering, de keuze of het gevolg die ik (zojuist) gemaakt heb op een onzichtbare status quo van dat moment? Voor wat ik nu heb ervaren en kan beredeneren is dat ik tijdens het wandelen meebeweeg met veranderingen, daarmee alternatieve keuzes heb geëlimineerd of genegeerd.

Anders, wordt meer en meer duidelijk gedurende de tocht, is dat met de avonden. Na een aantal weken is de euforie van weer een dag buiten te zijn geweest, genormaliseerd en geaccepteerd. Het is op deze avonden en dagen die ik rust, niet een dagtocht maak, dat de gedachten waarmee ik vertrokken ben, zeg maar wat ik als ‘schuldgevoel’ uit het verleden zou willen invullen met ‘het juiste’, dat ik ondertussen besef dat mijn ego het beter denkt te weten. En, het is me eerder voorgehouden, dat deze gedachten over het verleden niet houdbaar zijn, zelfs contraproductief werken. En ook dat ben ik nu volop aan het ervaren, en achteraf gezien zo logisch ook, want het verleden verander je niet en kan je ook niet inhalen of goedmaken.

De vraag beantwoordend of ik niet al 50jaar geleden ben gaan vluchten voor iets, daar is geen actie meer op mogelijk. Retrospectief kan naar analogie gezocht worden met de huidige situatie, zo deze aanleiding daartoe zou geven. En dat weet ik niet en baart me nu ook geen zorgen. Meer is het welke ontwikkelingen mij nog wachten, in die zin waar het ongemakkelijk wordt omdat ik niet mee zou kunnen bewegen met een dergelijke verandering.

Roos Vonk - Mijn ego heeft altijd gelijk

Grofweg gezegd is het mijn ego die me blind (heeft gemaakt / maakt) en als dit dan ook een uitkomst is van nieuw inzicht door het wandelen, dan moet ik dit eigenlijk ruimhartig omarmen, maar waarom voelt het dan niet zo? Het besef om niet met de (waan)gedachten uit het verleden door te blijven gaan is mij duidelijk. En nu ik dit uitschrijf op dit moment komt er het besef dat ik er domweg niets mee hoeft te doen, als enkel(!) te accepteren dat ‘dit’ het is. Mijn ego moet deze verandering nog wel even ordenen 😁

Het Zoutpad en The North, inspirerende zaken op mijn pad welke naadloos aansluiten op de ervaringen die ik ondertussen heb mogen ondergaan en daarmee de hype over LAW’s, camino’s, pelgrimstochten (lees bewuste ontberingen) terug wil brengen tot de essentie van wandelen, nl. bewegen met in de hoofdrol de natuur! Bewegen in de zin van op eigen (spier)kracht, lopend, fietsend, peddelend, zwemmend van A naar B (of A) gaan, buiten volgend de condities van de natuur (extremen voor eigen risico). Het is niet altijd mooi of positief, het is constante aanpassing. Zo ben ik benieuwd hoe het over 1 jaar is.

Pad Evreux