Levenlang wandelen
- André Bruggeling
- 5 mei
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 6 mei
Lopen, en iedereen weet waar je het over hebt. Na draaien en kruipen is dat het eerste waar de jonggeborene toe gestimuleerd wordt. Sterker nog: die jonggeborene heeft een super-urgentie om rechtop te willen gaan en te lopen :-) En als we dan met vallen en opstaan de kunst van balans en voortbewegen beheersen, praktiseren we dit vervolgens de rest van ons leven, in principe. We hoeven er niet bij na te denken, het is een automatisme en een bewegingsvorm die noodzakelijk is al is het maar om vanuit de kamer naar keuken of slaapkamer te gaan of een trap op of af te gaan. Allemaal zó gewoon. Een bewegingsvorm als basis voor andere vormen, zoals dansen, hardlopen, hoogspringen etc. en is de opmaat naar fietsen, zwemmen, skiën en meer.
Spannend wordt het om te blijven lopen: in onze jeugd kan dat niet een al te groot probleem zijn… hoewel (?). Daarna ‘zitten’ we ons door het voortgezet onderwijs en veel van ons komen terecht in een zittend of (vooral) staand beroep. In een consumptiemaatschappij vol aanlokkelijke makkelijkheden allemaal gericht op zoveel mogelijk inactiviteit voor de mens. Tegelijkertijd de noodzaak om constant (meer) te moeten presteren, bijvoorbeeld vanwege carrièredrang. Het is dan al bijna evident dat ziektes (bijv diabetes type-II) en tegenslag (bijv burn-out) de mens meer inactief maakt en eerder hulp gezocht (moet) worden bij medici, maar vooral in farmacie en externe middelen als oplossing voor die inactiviteit.
En dan worden we hopelijk ook nog ouder wat komt met de nodige ballast en gebreken, die we zelfs vaak domweg voor lief nemen, want tsja, “je wordt ouder”.
Gelukkig zien we ook dat er mensen zijn die wel bewegen. Bewegen omdat het belangrijk is voor een gezonde lichaam en geest. Voldoende kanttekeningen zijn daarbij te plaatsen, niet de minste is dat velen bewegen om prestatie, wat bijvoorbeeld de populariteit van Strava e.d. bewegings-apps onderstreept. Of de inspanning is het wekelijkse hoogtepunt en wordt dan glorieus uitgemeten. Óf, de inspanning heeft een sociaal-culturele status, een m.i. ongewenst gevolg van het gemak en betekenis van geld/vermogen. En nogmaals niet iedereen die beweegt valt onder deze benoemingen ;-) Wel om te onderstrepen dat als status of prestatie het doel of de uitkomst is er ook druk staat op het minimaal herhalen, liever vergroten van de status of prestatie. Het is iets menselijks, iets in de “genen” las ik laatst.
Een keer- of kantelpunt is als bewegen moeilijk wordt: door medische of fysieke omstandigheden of simpelweg vanwege het ontberen van ‘zin’ of motivatie. Men voelt zich te oud of heeft het gevoel niet meer mee te kunnen komen in de prestaties en als vanzelf terugzakt in excuses om niet te doen of helemaal af te haken. Dan is het goed te weten dat lopen, wandelen, eigenlijk de oplossing is en was. En de inspanning of intensiteit hoeft geheel niet op prestatieniveau te liggen, wel in regelmaat en bewustzijn. Dit is ruim voldoende om in eerste instantie te kunnen waken voor het keer- of kantelpunt, ten tweede zaken ten goede kan keren, de lust weer doet toenemen, de conditie verbetert en mentale weerbaarheid verhoogt. Het is te leren voor jonger en ouder, het is eenvoudig toe te passen en het is leuk.
Dit raakt ook de kern van het TrW101-concept, benaderd vanuit vooral een praktische kant, vertragen om tijd en ruimte voor jezelf te maken. Kijk terug op die super-urgentie van de jonggeborene.
Comentarios