Oordelen

Een vriendelijk voorjaarszonnetje in landgoed Meer en Bos, ingeklemd tussen de Laan van Meerdervoort, Kijkduinsestraat en Machiel Vrijehoeklaan in Den Haag. Een groot park met een grote vijver, beekjes en met een beschermd vogeleiland. Geliefd bij de bewoners van de wijk Bohemen en bovenal de hondenbezitters.

Het is maandagmiddag, een zonnetje staat op het bankje waarop ik ben gaan zitten, met mijn notitieboekje en mobiel bij de hand. Af en toe kijk ik op naar passerende wandelaars, met en zonder hond, soms een vriendelijk ‘goedemiddag’ of knikje aan de passant. En, ja, zelfs een ijsvogel die zich heel even laat zien vanuit de begroeide wal van het vogeleiland. Ik had hem niet gezien of opgemerkt, te veel gedoken in mijn mobiel, als het volgende gezegd wordt: “Ja, dat is ook leuk!” Ik kijk op en zie een heer passeren, zonder hond. Of die mij wel of niet aangekeken heeft weet ik niet, nu stond zijn blik voorwaarts het pad af. Enigszins vertwijfeld kijk ik om mij heen of er nog andere passanten zijn, maar nee, het is tussen de heer en mij.

De idylle van de heer is verstoord. Waar een landgoed bedoeld is om te kijken en genieten van de natuur, de geluiden die daarbij horen, waar de heer zich bevindt en recht op heeft. Waar geen plek is voor die vermaledijde mobiel. En zeker niet hier, op dit landgoed, en de heer kon zijn emotie niet inhouden om mij daar terloops op te attenderen. In een eerste opwelling de gedachte mijnerzijds: “Waar bemoei je je mee, weet je wel waar ik mee bezig ben.” Geen mooie of fraaie gedachte en bij het bedenken al gelijk spijt van de gedachte. We kennen elkaar niet en besef ik dat mijn gedachte een impuls is, gelijk die van de heer. Actie - reactie, oordeel - veroordeel.

De reactie (van de heer) komt voort uit een verwachting die niet past in zijn beeld. Dat maakt de situatie, hoe banaal ook met dat mobieltje, onzeker, want stel je voor dat langs het gehele pad door het landgoed mensen enkel maar met het mobieltje bezig zijn: waar is dan de entourage van het landgoed gebleven. Waarom verandert dit?

Het prikkelt, omdat een situatie dreigt te ontstaan die de huidige status quo bedreigt. Het is een onzekerheid en wekt enkel daarom al weerstand en stress op.

Het verandert, altijd. Dat is een zekerheid. Hoe, wanneer en of we op verandering moeten reageren is afhankelijk van heel veel factoren en dan ook nog welke actie is gepast om de verandering aan te gaan, ten goede of ten kwade. In dit strijdtoneel staat de mens met een urgentie om de controle te herpakken. En los van het feit of dit (altijd) noodzakelijk is (de controle) zullen we in staat moeten zijn om daar gepast in te acteren in plaats van stress, burn-out of andere ongewenste omstandigheden die het welzijn ondermijnen en ons op achterstand zetten.

Op dat moment is het fijn als we ons in de spiegel kunnen aankijken, zoveel als mogelijk zonder oordeel, zonder veroordeling, een feitelijk check-up van jezelf zien en aanvaarden. Aanvaarden wat de impact van de verandering op jou is en van daaruit tot besluiten te kunnen komen om (n)iets te doen. Dit is geen éénmalig exercitie, verandering is constant, een terugkerende blik op jezelf om de juiste stappen te blijven maken of bijstellingen te doen. In het programma van Slowtraveler is dit een pijler, een anker, geïntegreerd in een basis voor blijvend bewegen.

#WandelBlog

#conditie #fitness #wandeltijdensjewerkdag #vitaliteit #beweegarmoede